Een tijdje terug bezocht ik met vriendin een presentatie van Jelmer Mommers in het Paard in Den Haag. Het was mijn vaste voornemen hem daar te vragen mij te helpen duurzaamheid bij mijn werkgever écht op de kaart te zetten.
In de zaal het te verwachten publiek: beetje upper-class, uiteraard begaan met klimaat en welzijn, misschien al zonnepanelen en een warmtepomp, mogelijk nog een leuk reisje naar een ver oord in het vooruitzicht. Een “mij-hoef-je-niks-meer-te-vertellen-als-het-zo-doorgaat-gaan-we-met-z’n-allen-naar-de-kloten” publiek. Jelmer, klimaatjournalist, – activist, -optimist… bij de Correspondent.
Maar dat is niet mijn wereld. Mijn wereld vraagt zich af of het wel zo’n vaart loopt, het regent immers, het is een k-zomer en wat kan dan de invloed van die hele kleine individuele bijdrage zijn. En of het dan alsjeblieft niet te duur wordt. Mijn wereld bestaat nog steeds uit bedrijven die groen prediken, maar liefst zwart handelen. Want ja, de business-case hè…
Het mag wel wat kosten, maar de aandeelhouders schreeuwen straks moord en brand als het niks oplevert.
Of ik in klimaatverandering geloof? Jazeker! En de invloed daarop van ons, de mens? Absoluut! We zijn in alles een soort die daartoe prima in staat is, met of zonder god, of gebod. In een paar honderd jaar een planeet onleefbaar maken? We kunnen het! We doen het! En het meest trieste in dit verband: we weten het…
En dat met een aan het onwaarschijnlijke grenzende overtuiging.